“Die vermoeidheid komt door het vele reizen voor mijn werk, dacht ik”

“In 2015 kochten mijn vrouw en ik een nieuw huis en moest ik voor de levensverzekering een medische keuring laten doen. Mijn huisarts belde op een vrijdag over de uitslag: ‘Het is niet goed, je hebt te veel eiwit in je urine. Je moet naar het ziekenhuis.’ Dat was schrikken. Ik was de laatste tijd inderdaad vaak moe. De conducteur maakte me zelfs een keer wakker in de trein: ‘Meneer, u moet eruit, anders gaat u naar het rangeerterrein.’ Maar ik dacht: die vermoeidheid komt door het vele reizen voor mijn werk.

Die maandag erop moest ik met spoed naar het ziekenhuis in Breda, want ik had een nierfunctie van minder dan 30%. Tijdens een biopsie verwijderden ze een stukje nierweefsel voor onderzoek. Ze ontdekten echter niet wat de oorzaak van mijn nierfalen was. Ik mocht naar huis en de jaren erna ging mijn nierfunctie langzaam achteruit. Mijn nefroloog stuurde mij door naar het LUMC, omdat een niertransplantatie uiteindelijk onvermijdelijk was.

“Ik had het geluk dat veel mensen een nier aan mij wilden afstaan. Mijn moeder, twee zussen, twee zwagers en mijn vrouw. Uiteindelijk koos mijn arts voor de nier van mijn moeder. Zij heeft dezelfde weefseltypering en bloedgroep. Mijn moeder is vergeleken met mij heel klein, maar dat schijnt niet uit te maken. Als de nier van mijn moeder 120 jaar meegaat, dan kan ik er tot mijn 90^e jaar mee doen.”

Ze zei meteen: ‘We gaan!’

“Op maandag 25 februari 2019 belde het LUMC: ‘De operatiekamer is woensdag vrij, omdat een patiënt niet kan komen. Kunnen jij en je moeder komen?’ Dat overviel me, want onze operatie was nog niet eens gepland. Ik belde mijn moeder. Die was op dat moment 80 jaar. Ze was al die tijd al bang dat ze haar nier niet meer zou kunnen geven. Dus zij zei meteen: ‘We gaan!’ Dinsdag lagen we in het ziekenhuis en woensdag werd ik getransplanteerd.

De chirurg haalde eerst bij mijn moeder de nier eruit, wat ongeveer vier uur duurde. Daarna zei hij tegen mij: ‘Je krijgt een hele mooie nier van je moeder. Wij laten de nier een uurtje op ijs liggen en gaan even eten. Tot zo!’ Een uur later was ik aan de beurt. Na mijn operatie van vier uur moest ik een nacht op de Intensive Care blijven. Mijn moeder lag een verdieping lager.     

De ochtend daarna voelde ik het meteen: de nieuwe nier werkte. De chronische vermoeidheid was in één klap weg. Mijn moeder, die zich vlak na de operatie heel goed had gevoeld, kreeg juist een terugslag. Maar gelukkig mocht zij op zaterdag naar huis. Mijn zussen zorgden voor haar, totdat ze was aangesterkt. Ik mocht de dinsdag daarop naar huis.”

Gouden medaille

“Thuis kon ik natuurlijk niet meteen alles weer doen, maar ik ging wel meteen wandelen. Vier maanden later ging ik weer aan het werk. De wond was geheeld, dus mocht ik ook mijn favoriete sporten weer oppakken: tafeltennis en 7x7-voetbal. De eerste voetbalwedstrijd was ik nog voorzichtig. Als er een bal hard op mij afkwam, deed ik een stap opzij. Maar de tweede wedstrijd speelde ik weer als vanouds.   

In 2022 deed ik voor het eerst mee met de Europese Transplantatie Spelen. Mijn zoon ging mee naar Engeland. Ik vond het meteen bijzonder om daar met lotgenoten te sporten en in gesprek te gaan. Tijdens zo’n evenement vieren getransplanteerde sporters het leven en eren zij hun donoren. Ze hebben allemaal geluk gehad, want zij zijn er nog.  

Een jaar later ging ik met mijn twee kinderen en schoonzoon naar de Wereld Transplantatie Spelen in Australië. Mijn doelstelling was om ooit een medaille te halen, maar dat lukte pas bij de Engelse spelen in 2023. Die medaille staat ingelijst bij mijn moeder thuis op de kast. Een zilveren medaille voor tafeltennis. Door mijn moeder kan ik sporten, dus de medaille is voor haar. Dat vindt ze hartstikke leuk. Dit jaar haalde ik in Duitsland twee medailles. De gouden medaille voor tafeltennis gaat ook naar mijn moeder.”

Kristallen bol

“Dit jaar hoef ik voor het eerst niet voor controle naar het LUMC. Ik laat alleen mijn bloedwaarden checken in het ziekenhuis in Breda. Dat is in de buurt. Het is fijn dat ik met vragen wel altijd terechtkan bij mijn nefroloog in het LUMC. Toen ik terugkwam uit Duitsland heb ik hem gebeld, omdat ik diarreeklachten had. Ik was bang dat mijn medicijnen tegen afstoting van de nier niet goed meer werkten. De arts stelde mij gerust. De donornier is een grote gift en ik neem liever geen risico.

Mijn moeder schonk mij voor de tweede keer het leven. Dat is heel bijzonder, ook voor mijn moeder zelf. Door haar kan ik alles weer doen en van het leven genieten. Dit jaar ga ik met mijn familie naar de Europese Transplantatie Spelen in Portugal. Dat ik zoveel sport en ook nog fulltime werk is vergeleken met andere getransplanteerde sporters best bijzonder.  

Ik hoefde gelukkig nooit te dialyseren. Hopelijk is dat ook in de toekomst niet nodig, maar je weet het nooit. Het eiwitgehalte in mijn urine is stabiel, maar nog steeds hoog. Op de achtergrond speelt ook altijd de gedachte: hoe lang gaat de nier van mijn moeder mee. Is dat 25 jaar? Of 10 jaar? De artsen hebben geen kristallen bol, maar er komt waarschijnlijk een moment dat de nier ermee ophoudt.”