Familie Van Duijn

Na een jaar van hoop tijdens ons verlangen om zwanger te worden, besloten we een afspraak te maken bij de huisarts. Het leek erop dat de uitdaging niet bij mij lag en een eenvoudige zaadanalyse zou duidelijkheid kunnen verschaffen.  

Dit was het begin van ons traject in het LUMC. De eerste zaadanalyse bij de huisarts liet zien dat er geen levende zaadcellen te vinden waren. Na drie maanden herhaalden we deze zaadanalyse.  Uiteindelijk werd ons ICSI (Intracytoplasmic Sperm Injection) geadviseerd, omdat er nu wel een kleine hoeveelheid levende zaadcellen was ontdekt.

Mijn man voelde zich opgelucht dat we toch weer hoop hadden op het krijgen van ons eigen kindje. Maar voor mij bracht het gemengde gevoelens met zich mee, omdat er niets mis was met mij. Mijn gedachten werden overspoeld door wat er nog te wachten stond. Desondanks besloten we dat de ICSI-behandeling onze beste kans was om onze kinderwens te vervullen. Ook met het vooruitzicht dat de vruchtbaarheid zou kunnen afnemen was het wel verstandig te gaan beginnen met een traject.

Hoewel ik al wat kennis had over dit traject, voelde ik me overweldigd. Vooral de gedachte aan de injecties en de mogelijke bijwerkingen van de medicijnen beangstigde me. We kregen veel informatie en hadden een intakegesprek met de arts. Na een paar maanden wennen aan het idee, zijn we gestart met het ICSI traject.

De eerste stimulatie was een emotionele achtbaan met als einddoel het krijgen van een kind. Voor de buitenwereld lijkt het misschien eenvoudig, maar eenmaal in het traject werden we geconfronteerd met tegenslagen, teleurstellingen en vooral veel wachten. Het injecteren, waar ik zo tegenop zag, bleek uiteindelijk mee te vallen, zonder duidelijke bijwerkingen. Mijn geduld werd echter op de proef gesteld. Waar je normaal gesproken zoveel controle hebt op je leven, is dit een traject waar je totaal geen controle over hebt. Met name na de punctie. Tijdens de stimulatieperiode heb je veel contactmomenten met het ziekenhuis en werden we tijdens controles op de hoogte gehouden van onze voortgang.

Uiteindelijk gaf de test die twee weken na de punctie werd afgenomen, de langverwachte duidelijkheid.

Familie Van Duijn

Uiteindelijk was de dag van de punctie aangebroken, gevolgd door spanning en hoop op bevruchting. Elke punctie liet een ander aantal bevruchte eicellen zien, ondanks het feit dat ik elke keer dezelfde opbrengst aan eicellen had. Na de embryo-terugplaatsing begint dan het lange wachten. Door de medicatie had ik vaak al wat zwangerschapstekenen, wat het wachten nog moeilijker maakte, wetende dat het niet altijd een positief teken was.

Tijdens het traject kregen we goedbedoelde adviezen van vrienden en familie, waarvan het advies om het los te laten en niet te veel bezig te zijn met het traject voor mij het minst leuk was. Wat ik zeker geleerd heb, is dat je in het moment moet leven. Dit traject zit vol pieken en dalen, en het is belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Maatschappelijk werk kan hierbij een waardevolle ondersteuning bieden.

Uiteindelijk gaf de test die twee weken na de punctie werd afgenomen, de langverwachte duidelijkheid.

Voor onze eerste dochter onderging ik twee puncties, drie terugplaatsingen en helaas één miskraam. De weg naar ons tweede kindje was al uitgestippeld. Er waren van de laatste punctie nog cryo-embryo’s over. Deze zijn teruggeplaatst, maar helaas leidde dit niet tot een zwangerschap. Daarna volgde nog een punctie, waarmee we ons gezin uitbreidden met onze tweede dochter.

Het team dat mij begeleidden was echt heel fijn. Zelfs na de miskraam belden ze om te informeren hoe het met ons ging. Het voelde erg vertrouwd en verbindend, omdat we vaak  dezelfde gezichten zagen. Hoewel het een intensief traject was, was het geruststellend om je op je gemak te voelen. Het is dan best even wennen als je niet meer naar het ziekenhuis hoeft en de zorg wordt overgedragen aan de verloskundige. We zijn het team zeer dankbaar voor alles wat ze voor ons hebben betekend.

Terugkijkend op het traject  beseffen we pas echt wat het fysiek en emotioneel met ons heeft gedaan. Nu wij twee dochters hebben mogen krijgen, koesteren we de herinneringen aan de behandelingen. Het is zwaar, zeker omdat de wereld om ons heen voor ons gevoel gemakkelijk kinderen krijgt en dit anders beleeft. Daarom wilden we graag ons verhaal delen, in de hoop anderen te inspireren en te steunen die dezelfde weg bewandelen.