Familie Apeldoorn

Gelukkig was er nog tijd om hierover na te denken en te handelen. Mijn arts verwees mij door naar het LUMC. Ons eerste gesprek was met een fertiliteitsarts die ons vertelde wat de mogelijkheden waren. Een stuk eierstokweefsel verwijderen, in laten vriezen en na de behandeling terugplaatsen, eicellen of embryo's laten invriezen. Ja, wat is nou de beste keuze, want kinderen wilde ik heel graag! Uiteindelijk bleek voor ons de beste optie het invriezen van embryo’s. 

Ik moest gelijk beginnen met het spuiten van hormonen. Eerst kreeg ik van de verpleegkundige een korte cursus ‘jezelf leren prikken’ en uitleg over de medicatie. De eerste paar dagen was dit best wennen, maar je hebt een doel voor ogen dus je gaat ervoor! 

Mijn eicelproductie ging goed. Na drie weken konden ze bij mij de eicellen verwijderen d.m.v. een punctie. Dit vond ik een pittige behandeling, maar gelukkig was dit niet voor niets geweest. Ze hadden in totaal 18 eicellen verwijderd. Uiteindelijk hebben zij 11 embryo’s in kunnen vriezen die van goede kwaliteit waren. 

Nu kon ik starten met de zware behandeling tegen Lymfeklier kanker. Dit was een zwaar en heftig traject dat in totaal driekwart jaar geduurd heeft. Daarna was ik schoon en kon ik herstellen van de zware behandelingen. Na anderhalf jaar voelde ik mezelf weer zoals vóór de behandelingen en merkten we dat we klaar waren voor de volgende stap in ons leven. 

In 2015 hadden wij onze eerste afspraak in het LUMC om te horen wat de mogelijkheden waren voor het terugplaatsen van één embryo. 

Omdat ik vervroegd in de overgang zit, moet ik starten met het slikken van hormonen om te zorgen dat het baarmoederslijmvlies dik genoeg is om het embryo terug te plaatsen. Ik begon met het slikken van de hormonen en ik moest meerdere keren voor controle naar het ziekenhuis. Daar meten ze met de echo of het baarmoederslijmvlies dik genoeg is. 

Je hebt een doel voor ogen dus je gaat ervoor!

Familie Apeldoorn

Gelukkig was na een paar weken het baarmoederslijmvlies dik genoeg om het embryo terug te plaatsen. De afspraak werd gemaakt en de ochtend voor de terugplaatsing zouden wij gebeld worden of het embryo het ontdooiingsproces overleefd had. 

Die ochtend werden wij gebeld dat het embryo goed ontdooid was, maar dat zij daarvoor wel 3 embryo’s gebruikt hadden. De andere 2 hadden het ontdooiingsproces niet overleefd. Dan zakt de moed je wel even in de schoenen. Wat nou als deze ook niet lukt, want deze embryo’s zijn het enige wat wij hebben om onze kinderwens te verwezenlijken? 

Gelukkig zijn wij beide heel positief en zijn we ervoor gegaan. Misschien lukt het wel! Helaas mislukte de 1e poging. Al snel planden wij een 2e poging. Die mislukte helaas ook. Het hele traject vonden wij zwaar en heftig. Wij hadden even pauze nodig. 

Na een half jaar waren wij er weer klaar voor en zijn we naar het LUMC terug gegaan voor de 3e en 4e poging. Deze twee mislukten helaas ook. Onze embryo's ging zo wel heel snel. Maar je hebt een doel en dat houd je voor ogen. Oké nog 1 poging en als die niet lukt stoppen we er even mee. Op vrijdag 4 november 2016 om 16.10 hadden wij de 5e terugplaatsing. 

Nu twee weken wachten tot we mogen testen. Die twee weken duurden heel lang. Ik merkte ook niets, dus dacht: ‘deze keer is het ook niet gelukt’. 

Op 16 november 2016 mocht ik bloedprikken in het ziekenhuis. In de middag zou ik gebeld worden met de uitslag van de bloedtest. Het moment weet ik nog zó goed. 

De kinderen van mijn klas waren naar huis en ik wilde net mijn lunch pakken toen mijn telefoon afging. Anoniem zag ik staan. Ik voelde de zenuwen door mijn lijf gieren. “Goedemorgen, spreek ik met mevrouw Apeldoorn? Ja, daar spreekt u mee. Ik mag u feliciteren, u bent zwanger!” Ik kon wel huilen van blijdschap. De hCG waardes waren goed. De zwangerschap verliep goed en op 30 juni 2017 is onze zoon Lenn geboren. Wat een rijkdom! Mikki was ook helemaal blij met haar kleine broertje. 

Na 2 jaar wilde we graag nog een kindje. We hadden nog 3 embryo’s over. Die 1e poging mislukte helaas. Nu hadden we er nog 2 over. We wilde even rust. Het viel ons best zwaar, twee kinderen, werk en dan ook weer die stress en spanningen erbij van het traject. We wilde genieten van ons gezin van 4. Wie weet later. Ik wilde ze ook zeker niet in de vriezer laten zitten. De kinderwens was daar nog veel te groot voor. 

Een jaar later in 2020 waren we er weer klaar voor en planden we de 2e poging. Op 1 februari stond de terugplaatsing gepland. Lenn en Mikki waren allebei mee (want het was op een zaterdag). Daar zaten we dan met het hele gezin in de wachtkamer. Mikki was toen 13 jaar, die kon wel even op Lenn passen als wij geroepen werden. De minuten tikte voorbij en ik werd steeds zenuwachtiger, zal alles goed gaan en hoeveel embryo's hebben zij nodig gehad (ik hoop zo 1)! 

Wij werden geroepen en liepen mee met de arts. Wij moesten eerst even gaan zitten om alle gegevens met ons door te nemen. Ze vertelde al heel snel dat ze helaas 2 embryo's nodig hebben gehad voor deze poging. De 1ste die zij eruit hadden gehaald had het ontdooiingsproces niet overleefd. Dit was echt ons laatste embryo, dus onze laatste kans!

Wat was ik blij dat ik dit niet van tevoren wist. Dan had ik mezelf helemaal gek gemaakt. Wij zeiden al heel snel tegen elkaar; ‘Het is helaas zo, maar laten we er voor gaan’. Een kan al goed zijn. De terugplaatsing gebeurde en we liepen met het hele gezin het ziekenhuis uit. We zijn in een restaurant wat gaan drinken en een taartje gaan eten. Mooie dingen in het leven moet je vieren!

Dan begint het lange wachten. Op 12 februari 2020 mochten wij testen. En, ja hoor daar zagen wij twee streepjes. We zijn zwanger!!! Zo blij dat dit laatste embryo is blijven zitten. Op 9 maart 2020 hadden wij de eerste afspraak in het ziekenhuis. Zouden we een hartje gaan zien. Ik was wel heel misselijk, zou het dan toch? Op de echo zagen wij het hartje van ons kindje kloppen. Wat is dit toch bijzonder.

De zwangerschap verliep goed en op 12 oktober 2020 is onze dochter June geboren. Wat een rijkdom, 3 gezonde kinderen! 

Dit hadden wij in 2013 nooit durven dromen! Dromen zijn dus niet altijd bedrog …