Familie Gordon-Wijnoltz
Wat een geweldig gevoel, want het leek erop dat we het zware traject konden vermijden. Maar helaas resulteerde deze zwangerschap in een miskraam.
Toen brak de coronapandemie uit en werd ons traject vertraagd. Pas ruim een half jaar later begonnen we aan een IUI-traject. Na de vierde poging raakte ik weer zwanger, maar dit keer eindigde het in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, waarbij een eileider verwijderd moest worden. Vanwege onze leeftijd adviseerden de artsen IVF en we twijfelden geen moment. We wilden alles proberen om onze kinderwens te vervullen. Gedurende het hele traject werden we goed begeleid door onze artsen.
Het fysieke aspect van het traject was zwaar, vanwege hormooninjecties, pijnlijke puncties en de voortdurende spanning en stress. Maar het emotionele deel was het meest uitdagend. Het voelde als een achtbaan van emoties en gevoelens, vooral omdat elke teleurstelling zo zwaar woog. Toch hielden we hoop, want die hoop was noodzakelijk om vol te blijven houden. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor iedereen die betrokken was bij ons traject.
Gedurende het hele traject werden we goed begeleid door onze artsen.
Bij de tweede embryo-terugplaatsing waren we voorzichtiger met onze hoop. We wilden eerst resultaten zien, voordat we durfden te geloven. Toen de ivf-analist de katheder met het embryo bracht, zei ze: “Dit is een prachtig embryo, prachtig embryo!” Die woorden bleven in ons hoofd hangen en wat bleek? Het werd een prachtige baby! Die paar simpele woorden betekenden voor ons zoveel: hoop. En hoop doet leven!