Familie De Jong-Hoek
&w=710&h=710)
Opnieuw werd ik weer snel zwanger, maar dit keer eindigde de zwangerschap in een miskraam, een missed abortion. Door de curettage die ik daarna moest ondergaan, ontstonden er verklevingen in mijn baarmoeder en eileiders. Met een operatie kon mijn baarmoeder nog worden schoongemaakt, maar de verklevingen in mijn eileiders bleken onherstelbaar. Als we nog een kindje wilden, dan kon dit volgens de behandelend arts alleen via IVF.
We besluiten om onze wens voor een derde kindje naast ons neer te leggen. IVF lijkt ons erg zwaar, en we hebben toch al twee kinderen? Ergens vinden we dat we geen recht hebben op zo’n dure IVF-behandeling. De beslissing valt ons erg zwaar en we blijven hopen op een zwangerschap. Acht maanden na de diagnose vragen we toch een gesprek aan bij het Voortplantingscentrum van het LUMC om onze opties te bespreken. Ik mag na de afspraak gelijk door voor een bloedtest en urineonderzoek, voor mijn man wordt meteen een afspraak gemaakt voor zaadanalyse.
Bij het intakegesprek blijkt dat het zaad van mijn man erg goed is en dat er bij mij ook niets in de weg staat om te starten met een IVF-behandeling. Aangezien ik aan het eind van mijn cyclus ben, krijg ik direct een uitgangsecho en prikinstructie. Even later lopen we tot onze verrassing het ziekenhuis uit met een tas vol medicatie! Wat fijn dat het ineens zo snel gaat.
Wat fijn dat het ineens zo snel gaat.
Ik start met een neusspray om mijn cyclus plat te leggen en enkele dagen later zet ik mijn eerste spuit. Bijwerkingen van de medicatie blijven uit, ik voel mij al die tijd prima. Op cyclusdag 15 blijken er veel follikels groot genoeg te zijn voor de punctie. De punctie is pijnlijk, maar goed te doen. En het resultaat mag er zijn, maar liefst 13 eitjes! De volgende dag blijkt dat tien daarvan zijn bevrucht, en weer een paar dagen later volgt de terugplaatsing. Van de tien embryo’s zijn er drie goed doorgedeeld. Eentje wordt teruggeplaatst, de andere twee ingevroren. Helaas blijk ik tien dagen later niet zwanger. Na een rustmaand mogen we door voor een cryoterugplaatsing in mijn natuurlijke cyclus. De cryo ontdooit goed, maar ik word weer niet zwanger.
De maand erna volgt een nieuwe kans. De ontdooiing gaat goed, maar de cryo is op de dag van terugplaatsing nog niet goed doorgedeeld. Dat is geen goed teken, maar hij is nog wel vitaal en wordt dus teruggeplaatst. Enkele dagen later word ik ziek en heb ik vijf dagen koorts. Als de dag van de bloedtest komt, hebben we er nog maar weinig vertrouwen in en doen zelfs geen zwangerschapstest thuis. Met mijn agenda in de hand om een tweede IVF-poging in te pannen, neem ik ’s middags de telefoon op. Het gesprek loopt iets anders dan verwacht. ‘Mevrouw, ik denk dat ik u mag feliciteren, uw bloedtest was positief. Uw HCG waarde staat op 102!’ Wat een wonder! En wat zijn wij de artsen en alle medewerkers van het Voortplantingscentrum dankbaar. Na twee jaar zijn wij eindelijk zwanger van ons derde kindje!