Familie Jansen

Waar moet ik beginnen…. In 2020 stonden we open voor iets nieuws en hadden we een sterke kinderwens. We wisten dat het voor ons niet gemakkelijk zou zijn en dat het anders zou verlopen dan gebruikelijk. Mijn partner heeft op jonge leeftijd kanker overwonnen, waarbij zijn zaadcellen destijds werden ingevroren. Later werd de diagnose Primaire Ciliare Dyskinesie (PCD) gesteld, een zeldzame longaandoening waar weinig over bekend is in Nederland, vooral wat betreft vruchtbaarheid en succespercentages.

Ongeveer 17 jaar later besloten we gebruik te maken van het ingevroren zaad en zo begon een nieuw hoofdstuk voor ons. Voordat we werden doorverwezen naar de fertiliteitspoli, moesten we DNA-onderzoek laten doen. Na een half jaar kregen we de uitslag en werden we doorverwezen naar de fertiliteitspoli van het LUMC.

Met enige spanning ondergingen we de intake. We hadden het geluk een fijne gynaecoloog te treffen (overigens was het hele team prettig). Aangezien het ingevroren zaad 17 jaar oud was, moest de gynaecoloog in het archief zoeken naar de kwaliteit en wat ze voor ons konden betekenen. Helaas kon ze dat niet achterhalen omdat er alleen onbewegende zaadcellen waren vanwege de PCD, dus werd voorgesteld om 1 rietje te ontdooien om te kijken of er überhaupt nog zaad leeft. Na weken van spanning kregen we het verlossende nieuws: het zaad leefde maar bewoog niet. Ondertussen moest ik bloedprikken en mijn partner moest sperma inleveren. Zoals verwacht had hij geen vers zaad, dus was het hopen dat het ingevroren zaad iets zou doen. We kwamen steeds dichterbij en allerlei emoties gingen door me heen. Ook een stukje verdriet, omdat we niet wisten wat we konden verwachten. Er waren geen patiënten die hetzelfde mee hebben gemaakt. Ze konden ons nog niet vertellen of het zou lukken.

Na de bevestiging dat het zaad leefde, hadden we een tweede gesprek. Onze enige optie was ICSI. Na het consult kon ik meteen naar de apotheek voor medicijnen. Nu was het wachten op mijn menstruatie. En zo begonnen we aan het traject!

Meerdere follikelmetingen volgden en het zag er goed uit. Ik had mooie eiblaasjes en lekker veel. Gedurende enkele dagen merkte ik bijwerkingen van de medicijnen op maar ik legde me erbij neer. Ik kon de symptomen nog redelijk verdragen. Vervolgens kwam de eicelpunctie. Het was een intensieve ervaring. Het was pijnlijk en ik voelde me onzeker over wat ik kon verwachten. Ondanks de verstrekte morfine was ik nog bij bewustzijn. Ongeveer 25 eicellen werden gepuncteerd. Na de procedure voelde ik me steeds slechter met toenemende buikpijn die dag na dag erger werd. In afwachting van het verlossende bericht over de bevruchting, ontving ik uiteindelijk het nieuws dat vijf eicellen waren bevrucht. Hoewel ik blij was, voelde ik ook teleurstelling over het relatief lage aantal bevruchte eicellen. Een bevruchting betekent immers niet automatisch dat ze zich zullen ontwikkelen. Uiteindelijk bleven er slechts twee embryo’s over ten opzichte van de oorspronkelijke 25 eicellen…

Aangezien er best veel eiblaasjes aangeprikt waren, was er een aanzienlijke kans op overstimulatie. Na drie dagen keerde ik terug om te controleren of mijn baarmoeder zich rustig hield. Helaas kon er geen verse terugplaatsing plaatsvinden vanwege overstimulatie. Ik kreeg het advies om rustig aan te doen en veel water te drinken. Wanneer mijn eierstokken weer normaal van grootte waren en het vocht was verdwenen, zou ik een terugplaatsing krijgen. Ondertussen verslechterde mijn gezondheid. Ik kreeg pijn op mijn borst, werd benauwd en kon niet meer lopen van de pijn. Uiteindelijk werd ik opgenomen omdat ze vreesden voor een longembolie of een draaiing van mijn eierstokken. Gelukkig herstelde ik na twee dagen in het ziekenhuis.

Nu zijn we 1,5 jaar verder met een prachtig dochtertje van 1,5 jaar oud.

Familie Jansen

Met een normale menstruatiecyclus werd besloten tot een terugplaatsing in een natuurlijke cyclus. Twee menstruatiecycli later begon ik thuis met ovulatietesten. Gelukkig voel ik mijn eisprong. Een lastig te lezen ovulatietest zorgde voor een E-consult en uiteindelijk een afspraak voor een terugplaatsing. Op de dag van de terugplaatsing ontving ik echter een telefoontje dat het ingevroren  embryo het ontdooiprocess niet had overleefd en de terugplaatsing kon niet doorgaan. Het was moeilijk te geloven na een lange reis, emotionele achtbaan en geen terugplaatsing. Hoe nu verder?

Na enkele uren in het ziekenhuis was er een uitgebreid gesprek. Ik had nog geen eisprong gevoeld, dus ik moest bloedprikken. Zoals verwacht geen eisprong. Met nog maar één cryo over wilden we zeker zijn van het juiste moment voor terugplaatsingen. We kozen voor een niet-natuurlijke cyclus. Bij mijn volgende cyclus was de terugplaatsing een feit, maar het resulteerde niet in een zwangerschap. ICSI-ronde 1 voorbij…

Bang dat ICSI-ronde 2 hetzelfde zou zijn, kozen we uiteindelijk voor dezelfde aanpak maar met een lagere dosering. Uiteindelijk resulteerde dit in 12 eiblaasjes waarvan zeven werden bevrucht en vijf werden ingevroren. Ik had één verse terugplaatsing en werd uiteindelijk zwanger! Zo blij en onwerkelijk. Maar ineens begon ik hevige buikpijn te krijgen. Ongerustheid sloop binnen. Ondanks de intense pijn had ik geen bloedverlies, dus ik dacht dat alles oké was. Tot één dag voor de echoafspraak: bloedverlies. Ik wist al hoe laat het was. Ik belde de poli en mocht direct langskomen. In mijn achterhoofd wist ik dat dit geen goed nieuws betekende. De reis naar het ziekenhuis leek een eeuwigheid te duren. Er heerste doodse stilte in de auto. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik direct geholpen en kon ik meteen door voor een inwendige echo.

De arts keek verbaasd en ontdekte twee vruchtzakjes, waarvan één leeg was en de ander een kloppend hartje had. Ik kreeg te horen dat ik zwanger was van een tweeling waarvan er één het niet had gehaald. Mijn lichaam verstrekte twee soorten hormonen, waardoor het twee kanten op kon gaan: de zwangerschap voortzetten of uiteindelijk een miskraam van beide. Helaas kon de arts niet voorspellen hoe het verder zou verlopen. Nu was het een kwestie van afwachten. De weken gingen voorbij en met 16 weken stopte het bloedverlies.

Nu zijn we 1,5 jaar verder met een prachtig dochtertje van 1,5 jaar oud.

Om privacyredenen is de naam familie Jansen fictief.