Suzanne Erkelens

De kersverse IC-verpleegkundige kreeg weinig tijd om te aarden in haar nieuwe rol. “Ik heb gelijk mijn vlieguren op de IC kunnen maken”, vertelt Suzanne met een lach op het gezicht. Ze wilde de uitdaging, en ze kreeg ‘m, al was het wellicht niet helemaal zoals ze het zich had voorgesteld. “Je kunt het haast niet bedenken dat je in februari je diploma tot IC-verpleegkundige behaald hebt en een maand later op de vloer staat om zorg te leveren tijdens een van de meest hectische periodes van het ziekenhuis die je je kunt voorstellen.” Zo viel Suzanne met haar neus in de boter, maar wekt ze zeker niet de indruk dat deze periode haar te veel werd, integendeel. “Het was een enorm indrukwekkende periode om mijn eerste sporen op de IC achter te laten.”

Een diepere blik op de IC tijdens de coronapandemie
Nauwlettend volgde het LUMC de ontwikkelingen omtrent COVID-19 en bereidde het ziekenhuis zich voor op de gekte die ging komen. “Die stilte voor de storm was bizar. Je volgt de ontwikkelingen in Italië en ziet drie weken later de hectiek in Brabant, we wisten allemaal dat het ongeveer drie weken later ook bij ons raak zou zijn.” Die aanloopperiode stond daarom in het teken van voorbereiding. “We werden zo goed mogelijk en waar nodig bijgeschoold en we werkten meerdere scenario’s uit voor de aankomende periode, zodat we duidelijk wisten hoe we in ieder scenario moesten handelen. We probeerden ervoor te zorgen dat we klaar waren voor het coronavirus.” 

De coronacrisis bereikte grofweg drie weken na de ziekenhuisdrukte in Brabant, zoals verwacht, ook het LUMC. “Dit was een gekke periode. De ene dag lagen er nul COVID-patiënten, toen opeens zes. Op dat moment was de unit waar het grootste deel van de bedden die we hadden gereserveerd voor coronapatiënten nog leeg. Het was haast niet voor te stellen dat al die bedden aan het einde van de volgende week vol zouden liggen, maar niks bleek minder waar. Binnen twee weken waren er 38 IC-bedden bezet door coronapatiënten. Het was bijna alsof je knipperde met je ogen en we van zes naar 38 waren gegaan, ongekend. Toen kwam het besef: dit is echt.”

“We kunnen hier niet zeggen wat er over een kwartier gebeurt, die uitdaging maakt mijn werk leuk.”

Suzanne Erkelens

Een tijd van verbinding
De drukte hield naar schatting zo’n 2,5 maand aan, deelt Suzanne. “Maar dit zeg ik met een slag om de arm. Het tijdsbesef van en tijdens die periode is volledig weg. We leefden in een soort roes tijdens die drukte; we waren slechts gefocust op één ding: het leveren van zo goed mogelijke zorg en stelden ons in op een ‘oneindige’ situatie.” Die gezamenlijke roes waarin de zorgmedewerkers verkeerden ten tijde van de coronadrukte tussen maart en eind mei “versmolt de collega’s met elkaar”, zoals Suzanne het vertelt. “Vanuit alle windstreken werden zorgmedewerkers samengebracht, van oud IC-verpleegkundigen tot verpleegkundigen van andere afdelingen, allen met hetzelfde doel: de beste zorg leveren aan coronapatiënten. Het bijzondere was dat er geen moment geklaagd is, iedereen zette dag in dag uit de schouders eronder; elke dag was iedereen klaar om weer te vlammen. De collegialiteit tussen alle medewerkers was bijzonder en kenmerkend voor hoe het LUMC wil samenwerken.” 

Terug naar normaal
En opeens kwam de kalmte weer in zicht. “Ook de terugkeer van de ‘rust’ op de afdeling voelde alsof het ineens kwam. Achter elkaar testten mensen na meerdere meetmomenten negatief op COVID-19 en konden ze verplaatst worden, de aanstroom werd minder en helaas kwamen mensen ook te overlijden. Opeens zag de cohortafdeling er heel anders uit en schaalden we langzaam af .”

Na het aanbreken van de rustigere periode is geleidelijk aan de reguliere zorg weer opgestart en kan Suzanne na maanden van een ongekend arbeidsintensieve periode stilstaan bij wat het werk op de IC van het LUMC voor haar betekent. “Juist in de COVID-tijd heb ik echt ervaren wat het betekent om IC-verpleegkundige te zijn. Je hebt in deze rol meer verantwoordelijkheid en te maken met onvoorspelbare en acute situaties waarin jij soms snel beslissingen moet maken nog voordat de arts er is. De coronacrisis heeft enkel onderstreept hoe bepalend je als IC-verpleegkundige bent voor de kwaliteit van zorg die een patiënt ontvangt. Je bent een coördinator van zorg, schakelt multidisciplinair, communiceert met patiënten en gaat staan voor het recht van de patiënt. Het snelle handelen in acute situaties en het zelf beslissingen nemen is bij de coronadrukte eens te meer benadrukt. 

Werken op de IC van een academisch ziekenhuis, waar een complexe patiëntengroep met uiteenlopende ziektebeelden verzorgd wordt, is spannend, uitdagend en heel leuk. De coronacrisis heeft op onvergetelijke wijze aangetoond hoe waardevol het werk als IC-verpleegkundige is.