Galerie LUMC presenteert: When We Come Close
&w=710&h=710)
Röntgenbril
Als kind wilde Caren van Herwaarden (1961) een röntgenbril om dwars door de kleren en de huid van anderen heen te kijken. Want hoe ze zichzelf en anderen ervoer, kon ze maar moeilijk rijmen met de spieren, organen, botten en bloed waarmee je de hele dag rondloopt. Na de kunstacademie kreeg zij toegang tot de natuurhistorische en anatomische collecties van de Leidse Universiteit. Gedurende vier jaar maakte zij tekeningen naar anatomische preparaten van dieren en mensen. Ze ontwikkelde daar haar röntgenbril en tekende het menselijk lichaam in talloze variaties van kracht, ontbinding en verval. Ze kon er letterlijk door de huid heen kijken. Dit intensieve onderzoek vormt de basis van haar werk.
Binnenwereld
Caren van Herwaarden zoekt in haar ingetogen, tot de kern teruggebrachte werk, naar een vorm om menselijke driften, ervaringen, emoties en gedachten op een persoonlijke manier te verbeelden.
Innerlijke drijfveren van de mens fascineren haar meer dan diens uiterlijke verschijning, omdat voor de ‘binnenwereld’ van de mens nog geen vastomlijnde vormentaal bestaat. Van Herwaarden onderzoekt datgene wat niet direct waarneembaar is en verborgen blijft onder de oppervlakte. “Ik wil het over basale beweegredenen van mensen hebben, over menselijke emoties die universeel zijn: over vrees, agressie, verlangen of drift. Ik vind het belangrijk dat de kijker zich met mijn werk kan identificeren.”
When We Come Close
Het is Caren van Herwaarden om het naakte wezen te doen, zonder schijn of opsmuk. Het lichaam staat bij haar niet symbool voor heroïek, zoals dat vaak in de kunstgeschiedenis het geval is. Bij Van Herwaarden verwijst het juist naar het tegenovergestelde: naar intimiteit, angst, verlangen. Ook in de kluwen van mensen waarin individualiteit ondergeschikt lijkt te zijn, ligt het verlangen naar intimiteit en samenhang als drijvende kracht besloten. Want in conflictsituaties waar geen controle is en de wereld niet langer maakbaar is, zijn we afhankelijk van anderen: When We Come Close.