“Ik gebruik een demper en speel wel zacht hoor”

Jeffrey Parmentier (22), in spijkerbroek, zwart T-shirt en grijs overhemd, zit in een spreekkamer van het WAKZ. Op tafel ligt zijn trompet. Hij is net terug van zijn bezoekjes aan vier kinderen die een stamceltransplantatie hebben gehad en in isolatie liggen. Jeffrey stond daar met zijn trompet achter een plastic gordijn. “Ze hadden allerlei verzoeknummers, van ABBA tot Roxy Dekker. Superleuk.” Lachend: “Op de deur stond ‘prikkelarm benaderen’, maar een trompet is natuurlijk niet prikkelarm. Gelukkig was dat bij deze kinderen geen probleem.”     

‘Blaast letterlijk en figuurlijk het dak van de tent’, staat op jouw website. Gaat in het WAKZ ook het dak eraf?
“Ik gebruik een demper en ik speel wel zacht hoor. Kijk, als ik op het podium sta, dan rammen we door en knalt echt het dak eraf. Hier kijk ik de situatie even aan. Vorige keer liep ik met een jongetje de polonaise. Ik zei: ‘Hup, jij mag voorop’, en we zongen samen ‘lalalalalalalala…!’. Dat was dus heel gezellig. Een ander jongetje was helemaal fan van Feyenoord. Toen ik het deuntje van die club speelde, riep hij keihard: ‘Feyenoord!’ Daarmee was zijn dag gemaakt.”

Jij begon op je 7^e met trompet. Als je toen had geweten dat je later in een kinderziekenhuis zou spelen, hoe had je dat gevonden?
“Mega. Ja, dat had ik echt mega gevonden. Toen ik 4 was, wilde ik schuiftrompetpiet worden van Sinterklaas. Dat was mijn droom. Op mijn 7^e zeiden ze op de muziekschool: “Je armen zijn nog niet lang genoeg voor de trombone, dus begin maar met trompet. Op die leeftijd begon ik ook al als DJ. Niet omdat ik zelf in de spotlights wilde staan, want dat vond ik eerst helemaal niet leuk. Ik werd als kind ook uitgelachen, omdat ik altijd met mijn trompet bezig was. Ik vond het gewoon heel leuk om mensen te entertainen.” 

Hoe kwam je op het idee om afgelopen zomer ambassadeur te worden van het WAKZ?
“Dat is een grappig verhaal. Mijn moeder kijkt het tv-programma Meer dan verwacht. Een van de kandidaten van dat programma is Nicole, moeder van een drieling en managementassistent bij het WAKZ. Toen Nicole werd gefilmd op haar werk, zei mijn moeder al tegen mij: ‘Kijk eens, wat voor mooie dingen ze daar allemaal doen!’ Ze kwamen via social media in contact met elkaar en begin dit jaar vroeg Nicole: ‘Zou Jeffrey het leuk vinden om ambassadeur te worden van ons kinderziekenhuis?’ Mij leek dat meteen superleuk.”

Heb je van huis uit meegekregen dat je iets moet doen voor het goede doel?
“Nee, niet echt. Tijdens de eerste COVID-lockdown ben ik uit mezelf iets voor ouderen gaan doen. Ik was 17 en had de DJ-Contest-Award gewonnen. Net toen ik meer gevraagd werd voor feestjes, ging alles dicht. Ik ben toen naar verzorgingstehuizen gegaan en speelde buiten liedjes zoals Tulpen uit Amsterdam en Samen zijn van Willeke Alberti. Er stonden dan opeens heel veel huilende en blije mensen achter het raam. Soms kreeg ik er geld voor en dat gaf ik aan een goed doel.”  

Je speelt inmiddels weer vaak op feesten, maar ook op uitvaarten en bij de Nationale Dodenherdenking. En nu dus ook voor zieke kinderen. Heb je die serieuze kant altijd gehad? 
“Ik zat vanaf mijn 7^e bij de Hillegoms Harmonie Kapel en speelde als kind vaak in de kerk. Zo is mijn liefde voor klassieke muziek ontstaan. Nu speel ik bijna wekelijks op een uitvaart. Het is dankbaar dat ik mensen bij een laatste afscheid steun kan geven. Maar soms sta ik een uur later alweer in een feesttent met tienduizend man en speel ik hoempahoempa-muziek. Het leven is niet voor eeuwig. Zolang het kan, moeten we er een feestje van maken. Ik wil dat mensen een glimlach op hun gezicht krijgen. Of dat nu bij een uitvaart is, in een feesttent, of in het ziekenhuis.”

Muziek kan therapeutisch werken: het vermindert pijn, stress en angst. Wat doet jouw muziek met de kinderen in het ziekenhuis?
“Eerlijk gezegd twijfelde ik of ik trompet kon spelen bij zieke kinderen. Maar ik merkte vrijwel meteen: dit vinden ze écht heel leuk. Trompet spelen is voor mijzelf een uitlaatklep, ik kan mijn gevoel erin kwijt. Ik kan me dus goed voorstellen dat muziek ook voor kinderen in het ziekenhuis ontspannend is. Het zorgt ervoor dat ze even vergeten dat ze ziek zijn. Het maakt volgens mij niet uit of je ze blij maakt met een clown, een knuffelkonijn of een jongen met een trompet.”   

Jij hebt meer dan 300.000 volgers op TikTok. Merk je dat patiënten je herkennen of fan van je zijn?
“De meeste kinderen kennen mij inderdaad van TikTok of Instagram. Of ze kennen vrienden van mij die in Nederland een bekende YouTuber zijn. Grappig is dat ze de naam ‘Jeffrey Parmentier’ vaak helemaal niet kennen. Maar als ze mij zien lopen met mijn trompet, weten ze meteen wie ik ben.” 

Wat vinden kinderen zo leuk aan jou denk je?
“Dat alles mogelijk is qua muziek. Als een kind zegt ‘Doe eens Roxy Dekker’, dan komt in een keer Roxy Dekker uit de trompet. Dan zie je ze kijken: huh? Ik praat ook makkelijk met kinderen. De bezoekjes in het WAKZ doe ik samen met Dana, medisch secretaresse van het kinderziekenhuis. We kletsen lekker met de kids, en zij maakt soms ook korte filmpjes. Maar er zijn ook kinderen die er geen zin in hebben hoor, die zeggen: ‘Ik ga liever gamen.’”

Tijdens je vorige bezoek aan het WAKZ was je te gast bij de wekelijkse bingo. Hoe vond je dat?
“Ik mocht ballen graaien, dat was hartstikke leuk. Studio KidzFlitz van het WAKZ maakte een live uitzending van de bingo die kinderen vanuit hun bed konden volgen. Ik moest wel even wennen. Dingen voor de tv en camera doen, dat ken ik wel. Maar een bingo met kids is wel iets anders. Ze konden vanuit hun ziekenhuiskamer inbellen en dan hoorde je opeens iemand roepen en juichen: ‘Ik heb bingo! Jaaaaa…! Heel vet dat ze dit organiseren. Ze doen veel leuke dingen voor de kinderen.”

Kinderen kunnen hier ook elke week naar de Berendokter. Als jij nu 10 was, welke knuffel had jij dan meegenomen?
“Blauwe beer. Zo heette hij. Hij had een Ajax-shirtje aan, omdat hij het anders koud had. Zo’n klein voetbalshirtje dat je in de auto kunt hangen. Terwijl ik helemaal geen fan was van Ajax. Op een gegeven moment heb ik de beer weggedaan. Dat was wel moeilijk, want ik had jarenlang met de knuffel geslapen. Maar ik dacht: nee, ik red het ook wel zonder hem.”

Heb je eigenlijk zelf als kind wel eens in het ziekenhuis gelegen?
“Ja, een paar dagen. Ik ben geboren met een open gehemelte en sprak heel nasaal. Toen ik 4 was, werd ik geopereerd in het VUmc. De chirurg heeft mijn gehemelte een paar millimeter verlengd met pharynxplastiek. Dat hielp, want nu praat ik minder nasaal. Wat ik had was helemaal niet erg en ik lag er maar een paar dagen. Maar ik weet nog goed dat ik met kindjes speelde die kanker hadden en een kaal hoofd hadden. Dat vond ik best spannend.”  

Kinderen in het WAKZ kunnen zich met de Hospital Hero-app voorbereiden op hun bezoek. In de app kunnen ze achter deuren kijken: wat gebeurt er precies in zo’n kamer van de dokter. Heb jij ook hier en daar een kijkje kunnen nemen?
“Ik heb in de zomer een rondleiding gehad en mocht bijvoorbeeld in de prikkamer kijken. In die kamer projecteren ze met een beamer visjes op het plafond. De pedagogisch medewerker zegt dan: ‘Waar zie je de duiker?’, en dan geven ze de prik. De visjes leiden af waardoor kinderen minder pijn en stress ervaren. Ze doen ook heel bijzondere dingen in dit kinderziekenhuis. Ik had bijvoorbeeld ook een gesprek met een kindercardioloog. Hij vertelde dat hij kleine baby’tjes opereert aan hun hart.”

De kinderen die in het kinderziekenhuis liggen, zijn vaak heel ziek. Wat doet dat met jou?
“Toen ik vanochtend achter dat plastic gordijn stond en een jongen met een kaal hoofd zag liggen, schrok ik wel even. Dat vind ik dan best heftig. Maar ik neem zoiets niet mee naar huis. Ik haal vooral voldoening uit de glimlach die altijd op het gezicht van de kinderen verschijnt. Ik kan hun zorgen niet wegnemen, maar wel hun verblijf iets prettiger maken. Als ik zie dat een kind blij wordt van mijn muziek, geeft mij dat een superfijn gevoel.”