Wereldprematurendag: ‘Preemiepower bestaat echt!’

Familie Honders

Johan en Willeke Honders hebben 4 kindjes die allemaal te vroeg geboren zijn. De Neonatologie afdeling binnen het LUMC kennen ze dus maar al te goed. “In die tijd leef je in 2 werelden. Als je thuis bent, mis je je baby en wil je graag bij hem of haar zijn en als je in het ziekenhuis bent vraag je je af of het thuis allemaal wel goed gaat”, vertellen Johan en Willeke.

Acht jaar geleden braken voor het eerst en geheel onverwachts de vliezen van Willeke met 34 weken en kwam Evy ter wereld. Zij was een gezonde meid van 2600 gram en mocht na twee weken verblijf op de neonatologie weer naar huis. De volgende zwangerschap was spannender. Na een buikgriep begonnen de weeën al met 29 weken en 2 uur later werd Lynn in het LUMC geboren. Lynn heeft een paar weken op de intensive care van de Neonatologie (NICU) gelegen en dit was een heftige periode voor de familie, die ook nog een kindje thuis hadden. Maar mede dankzij de goede zorgen in het LUMC is Lynn nu een gezonde meid van bijna 7 jaar. In 2020 werd de 3e dochter van Johan en Willeke ook met 29 weken geboren, Laura. Dit was wederom een spannende tijd voor het gezin. Helemaal toen ze een infectie ontwikkelde waarvoor ze antibiotica kreeg. Gelukkig knapte ze hiervan snel op. Laura is nu 2,5 jaar. Een half jaar geleden kwam er nog een cadeautje bij, een broertje voor de 3 meiden. Luke werd geboren met 31 weken en maakte het gezin compleet.

Familie Bersma

Dochter Mariëlle van familie Bersma werd met 34 weken met spoed gehaald en kwam ter wereld als minimensje van 1140 gram en 36 cm. “Het is heel heftig om je kindje zo klein te zien. Ik schrok best wel, ze was heel anders dan onze oudste dochter die gewoon na 40 weken geboren werd”, vertelt moeder Dianne.
Dianne vertelt dat het krijgen van een prematuur haar zwaar is gevallen. De ouders vonden het heel erg om hun kindje iedere keer achter te laten in het ziekenhuis. Mariëlle had dan ook geen makkelijke start. Ze had problemen met haar bloedwaarden en ook de sondevoeding viel niet echt in de smaak waardoor ze veel moest spugen. Daar bovenop heeft het kleine meisje ook nog een bloedtransfusie gehad. Kortom, het waren heftige weken in het ziekenhuis voor de familie Bergsma. En de zorgen zijn helaas nog steeds niet voorbij. Na 2,5 jaar heeft Mariëlle nog last van angsten, trauma’s, een eetstoornis en ontwikkelingsachterstanden. Ook dat hoort bij te vroeg geborenen. De ouders van Mariëlle vinden het belangrijk dat ook hier aandacht voor is en er vandaag wordt stil gestaan bij hun kleine meid.

Ilona en Bonne 

De tweeling van Ilona en Bonne kwam met 31 weken ter wereld. De meisjes hebben het Tweeling Transfusie Syndroom (TTS) in de baarmoeder doorstaan maar door een gescheurde en loslatende placenta moest de tweeling toch vroegtijdig gehaald worden. Voor beide ouders zo mini en kwetsbaar met hun 1600 gram, voor de Neonatologie toen al reuzen.Het gezin werd midden in coronatijd, tijdens de feestdagen, gescheiden van de andere kinderen, waarvan de jongste net 2 jaar was. De geboorte van de tweeling was dus geen roze wolk. “Vooral het niet kunnen oppakken en knuffelen van de meisjes was lastig. Iedere drie uur kolven in plaats van borstvoeding geven, loodzwaar vond ik het... maar je doet het voor je kinderen, ze kunnen het zo goed gebruiken”, vertelt moeder Ilona. De familie had veel steun aan het personeel en het foetale behandelteam. Maar zeker ook aan lotgenoten. Ilona vond het super waardevol om dagelijks contact met iemand te hebben die wist wat ze doormaakte. Dat hield het gezin sterk. Ilona: “Nu ze 1 jaar zijn, lopen we nog steeds tegen onwetendheid aan over prematuren. Zo’n dag als vandaag is dan ook heel belangrijk. Het prematuur zijn stopt namelijk niet met het verlaten van het ziekenhuis. Net als de impact van het krijgen van een premature baby niet stopt bij het thuiskomen. Voor ons zeker niet. Een van onze meiden heeft er hersenschade aan overgehouden. De meiden doen het verder super goed nu en we zijn ontzettend trots op ze. Preemiepower bestaat echt!”

Jessica en Bas 

De meisjes van Jessica en Bas zijn met 28 weken geboren. Zij hadden zowel TTS als Tweeling Anemie Polycythemie Sequentie (TAPS). Bij TAPS kan er langzaam bloed van de ene baby naar de andere gaan waardoor de ene baby bloedarmoede heeft en de ander dik, stroperig bloed. 

Jessica en Bas stonden in week 28 van de zwangerschap voor een loodzware keuze. “We hadden 15 minuten om te beslissen: of een laserbehandeling in de baarmoeder of een spoedkeizersnede”, vertelt Bas. “Bij mijn vrouw kwam toen heel snel haar moedergevoel naar boven. Ze moeten eruit! Dit plan werd dan ook meteen ingezet. Tegen de klok van 20.00 uur ongeveer werden onze dochters Yara en Isa geboren. Beide meisjes waren ontzettend klein. Yara woog 1236 gram en Isa maar 715 gram”. De meisjes werden liefdevol opgevangen op de neonatologie en deden het tegen de verwachtingen in erg goed. Jessica en Bas verbleven deze periode in het Ronald MC Donaldhuis. Helaas testen zij niet veel later beide positief op corona en moesten zij terug naar hun huis in Overijsel. De verpleegkundigen waren gelukkig erg behulpzaam en videobelden de ouders bij iedere verzorging, zo waren zij er toch een beetje bij. Ook reed er elke dag een koerier op en neer van Overdinkel naar Leiden om verse moedermelk af te leveren. Na 2,5 week op de neonatologie mochten de meisjes naar een nabijgelegen ziekenhuis in Enschede. Daar hebben de meisjes nog 3 maanden gelegen. 

Familie Borst

Ilse, Joris en hond Chase wilde nog even met z’n drieën op vakantie voordat hun kleine meisje zou komen. Ilse was toen 34 weken zwanger. Toch bood dochter Bodi zich op de Veluwe zes weken te vroeg aan. 

’s Avonds tijdens het tv kijken kreeg Ilse hele erge krampen. Volgend Ilse zou het wel weer wegzakken, net als alle andere keren, maar Joris had daar minder vertrouwen in: ‘Ik wil dat je NU de verloskundige belt en anders doe ik het’, klonk het. De verloskundige adviseerde toch om maar even op controle te gaan in het Gelre ziekenhuis in Apeldoorn. Bij binnenkomst had Ilse al 2 cm ontsluiting, en na 2 uur aankijken zei de gynaecoloog: “Ga je man maar bellen om iets voor de hond regelen, want ik denk niet dat het minder wordt.” En niet veel later zei dezelfde arts: “Jullie zijn nu nét een half uur 34 weken dus we gaan haar niet meer tegenhouden, jullie dochter komt eraan.” Na 8,5 uur weeën werden Ilse haar vliezen gebroken en op 27 januari 2021 om 08.11 lag hun prachtige dochter Bodi Maria Beentjes in hun armen. “Prachtig, perfect en volgens ons (en menig professional) gewoon af. Absoluut niet zoals gepland, erg eenzaam in coronatijd en heel onwerkelijk zo ver van huis, maar wat zijn wij gelukkig met ons prachtige fantastische meisje, die over een klein half jaartje ook nog eens grote zus wordt”, vertellen beide ouders trots.