Tijd in tijden van corona

De eerste dagen heb ik een strak schema gemaakt met alle mensen van mijn onderzoeksgroep om enige grip op de situatie te hebben en om samen constructief bezig te zijn. Dat lukt wel aardig en tijdens die uren van overleg kan ik aan de realiteit ontsnappen. In de digitale wereld met mijn studenten krijg ik de illusie dat alles normaal is.

Online vergaderen met veel mensen herinnert mij er daartegen constant aan hoe traag het gaat en hoeveel efficiënter een uurtje met elkaar is, in plaats van drie uur achter de computer, met daarna een reeks e-mails over beslissingen. Ik verheug me er enorm op om straks weer ouderwets aan grote tafels te vergaderen. De dynamiek is nu zo anders.

Thuis werken

Als het digitale werken aan het einde van de dag voorbij is, zou ik me normaal gesproken thuis super moeten kunnen concentreren op ander soort werk, zoals projectaanvragen reviewen en wetenschappelijk artikelen schrijven. Thuis is voor mij bij uitstek een plek voor reflectie. Maar dat gaat momenteel niet echt door de vele afleidingen, het staren naar grafieken en statistieken, WhatsApp-berichten met humoristische filmpjes en liefdevolle telefoontjes van familie en vrienden. Met als resultaat dat er weer een dag voorbijgaat zonder dat ik mijn rapportage af hebt. Ondertussen stapelen de taken op mijn to do-list zich op. 

Thuis ontspannen

Doordat ik nu thuis ben in plaats van in het LUMC, is er een minder strikte scheiding tussen thuis werken en thuis ontspannen, waardoor ik veel moeilijker echt “off” ben. Ik merk dat ik constant bezorgd ben en moeilijk kan ontspannen. Een boek lezen, wat ik dagelijks onderweg in de trein deed, is er ook niet meer bij. Ik ben er te onrustig voor. Thuis zijn is anders dan anders.

Gelukkig helpt het mooie weer en de gedachte dat we met elke dag die voorbij gaat, steeds dichter bij de dag komen dat de tijden van corona voorbij zijn.  

Susana Chuva de Sousa Lopes is hoogleraar ontwikkelingsbiologie, in het bijzonder menselijke ontwikkeling.